بنام هستی بخش

 

عالم محضر خداست،در حضور او پرهیز از افکار گناه آلود و عمل نکردن ، به معنای مودب بودن است. ادب درخشان ترین ستاره آسمان انسانیت است. که در سرزمین تاریک جهان مادی، نوید فردایی روشن را میدهد.

آن که خویش را به زیور ادب آراست، بزرگی و عزت دنیا ورمز سعادت در سرای آخرت را از آن خویش کرده است.ا دب وسیله رستگاری ، بزرگی و اعتبار انسان است . ادب حالتی را در فرد ایجاد میکند که او را از انجام اعمال زشت باز میدارد و این شخص ظاهر و باطنش به محاسن اخلاق آراسته خواهد شد . و دیگر این که گفتار وی با نیات و اعمالش موافقت و هماهنگی دارد .در واقع بیماری ، تازیانه خداوند  در زمین است که توسط آن بندگان خویش را ا دب مینماید . ادب حسن معاشرت ،حفظ حرمت و داشتن حیا است .

 همسفر ثریا